Müthiş, altı şubat depreminin

Hâlâ ağırlığı var üzerimde

Bir tarafı eksik oldu bedenimin

Kayıpların izi kaldı ciğerimde

Aylar sonra tarihin birinde

Hatay afat beldesinde

Kırık, dökük bir handayım

Deprem malulü Kırıkhandayım

Adım adım dolasıyorum caddesinde

Savaş görmüş bir kırık handayım

Boldezerler binaları söküyor

Enkazları kamyon kamyon döküyor

Kiri, pası gökyüzünde çöküyor

Gözüm görmüyor sanki havadayım

Şehrin içinde toz dumandayım

Kırık, dökük bir handayım

Dağyeli kiri, tozu savuruyor

Pudra gibi sağa sola yayıyor

Çöl sıcağı fırın gibi kavuruyor

Hararetten ateş olup yanmaktayım

Kanat kırık, acınacak bir haldeyim

Kırık, dökük bir handayım

Gözyaşım durmadı yerleri suladım

Geçmişi hatırladım, hıçkırarak ağladım

Evimiz, barkımız viraneye dönmüş

Kimi dostlar sağ, kimileri ölmüş

Kalp kırık, göz yaşlı durum perişan

Haline çok acıdım şehrim Kırıkhan

Medet istiyorum sadece Allah’tan

Boynum bükük, elim açık Hakk’a duadayım

Deprem şehri Hatay’dayım, Kırıkhandayım.